به قلم خودم
دوستی پسر بچه با خدا
یک روز پسر بچه ای در گوشه ای تنها ایستاده بود و مدام در حال بازی با پاهایش بود به اطرافش نگاه می -کرد هوا گرم گرم بود اما قلب او سرد ، سرد و ناراحت با خود فکر می کرد چرا همه بچه ها برای خود دوستی دارند اما من دوستی ندارم مگرآنها چطوری توانستند برای خود دوستی پیدا کنند هر چه مادرش صدا می زد بیا داخل هوا گرم است فایده ای نداشت و به حرفهای مادرش توجهی نداشت ، مدام در فکر داشتن یک دوست خوب بود خورشید که از بالا مراقب پسر بچه بود وصدایش را می شنید با خود گفت : بروم با او دوست شوم و مقداری بازی کنم ، پسر بچه همان طور که در فکر فرو رفته بود نا گهان چیز گرمی را بر روی شانه های خود احساس کرد به اطرافش نگاه کرد اما چیزی ندید دوباره سرش را پایین انداخت دوباره گرمی چیزی را بر روی شانه هایش احساس کرد باز اطرافش را نگاه کرد اما مثل اینکه کسی صدایش می زد و می گفت : من اینجا هستم با لای سرت اما متوجه نبود دوباره با صدای او متوجه حضور چیزی شدآن صدا گفت : مگر تو نبودی که ناراحت بودی و منتظر بودی کسی با تو دوست شود حالا من آمده ام با تو دوست شوم پسر بچه گفت : تو کی هستی ؟ گفت : من خورشیدم می خواهم با تو دوست شوم و تا آخر عمر کنارت بما نم پسر بچه خوشحال شد گفت : چه خوب اما خورشید گفت : نه به شرط اینکه هیچگاه من را اذیت نکنی هوا را آلوده نکنی تا دوستان خوبی تا آخر عمر برای هم باشیم چون اگر هوا را آلوده کنی من هم خفه می شوم و نمی توانم نفس بکشم و دیگر من کنا رت نیستم پسر بچه گفت : آن و قت چه فاید دوباره تنها می شوم من دوستی می خواهم که همیشه کنارم بماند حتی زمانی که کسی نیست خورشید گفت : اشکالی ندارد تو دوست همیشگی می خواستی راست گفتی : من همیشه نیستم پس یک دوست خوب و بهتر سراغ دارم که همیشه کنارت است و تنهایت نمی گذارد حتی اگر خواب باشی او کنارت می -ماند ، بیدار است و مواظبت است که اتفاقی برایت نیفتد پسر بچه بی صبرانه منتظر بود تا خورشید او را پیش دوست جدیدش ببرد ، خورشید گفت : نیازی به رفتن پیش او نیست همین الان او پیش تو است« وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیسْتَجِیبُوا لِی وَلْیؤْمِنُوا بِی لَعَلَّهُمْ یرْشُدُونَ ؛ و هنگامی که بندگان من ، از تو در باره من سؤال کنند ، (بگو:) من نزدیکم! دعای دعا کننده را ، به هنگامی که مرا می‌خواند ، پاسخ می‌گویم! پس باید دعوت مرا بپذیرند ، و به من ایمان بیاورند، تا راه یابند (و به مقصد برسند) » ! او گفت : کیست ؟ خورشید گفت : او خداوند است ، پس قول بده که با خداوند همیشه دوست باشی پسر بچه گفت : چرا زودتر نگفتی من از این به بعد با او هستم خوشحال شد از خورشید تشکر کرد از آن زمان به بعد دیگر هیچ وقت پسر بچه تنها و غمگین نشد هر وقت تنها می شد یا دلش می گرفت یادش به خداوند همان دوست جدیدش می افتاد ساعتها می نشست حرف می زد ، دیگر حوصله اش از تنهایی سر نمی رفت و همیشه در تنهایهایش با خداوند بود .