لباس سفید های خود را می پوشیم خود را خوشبو می نمایم و آماده پرواز می شویم قالیچه خود را می گشایم بر روی آن می ایستیم به پرواز در می آییم همه چیز را پشت سر می گذاریم ، پستی ها ، بلندی ها ، خودی ها ، غرور ها را می گذاریم و می گذریم اوج می گیریم با لا و بالاتر می رویم ناگهان به کشوری پهناور و بی نهایت بزرگ می رسیم به کشور دوست ، کشور مهربانی ها به دور از دو رروئی ها ی گمراه کننده به سجده می افتیم صورت را بر سرزمین دوست می ساییم ، مدهوش می شویم با کوله باری از بدی ها ، گیجی ها و سر گشتگی ، ندانم کاری خود، می گوییم شرمنده ام کوله بار سفرم همین است اما چه کنیم ا کنون آمده ایم آنها را در همین سرزمین دفن کنیم و در مقابلش مقداری لطف ، محبت، راهنمایی و آرامش را هدیه بگیریم و توشه سفر خود نماییم برای مسیر طولانی زندگی و پیچ و خم های بی قرار و هیاهوهایی که ما را در گیر و حبس خود کرده است ؟ چرا کسی صدای مرا نمی شنود ؟مگر سرزمین دوست اینجا نیست ؟ مگر راهنما این جا نیست ؟ پس چرا ما را ه گم کرده ایم به راهی دیگر می رویم چرا نقشه راه نمی خوانیم چرا به سخن راهنمایان گوش نمی دهیم ؟ چرا چرا ؟چرا ما صحبت کسی را گوش نمی کنیم؟ بلکه قلب و نفس ما از سنگ ها سخت تر بلکه محکم تر شده است چرا چرا اثر نمی کنی ؟ «ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُکُمْ مِنْ بَعْدِ ذَلِکَ فَهِی کَالْحِجَارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً وَإِنَّ مِنَ الْحِجَارَةِ لَمَا یتَفَجَّرُ مِنْهُ الْأَنْهَارُ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا یشَّقَّقُ فَیخْرُجُ مِنْهُ الْمَاءُ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا یهْبِطُ مِنْ خَشْیةِ اللَّهِ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ؛ سپس دلهای شما بعد از این واقعه سخت شد؛ همچون سنگ، یا سخت‌تر! چرا که پاره‌ای از سنگها می‌شکافد، و از آن نهرها جاری می‌شود؛ و پاره‌ای از آنها شکاف برمی‌دارد ، و آب از آن تراوش می‌کند؛ و پاره‌ای از خوف خدا (از فراز کوه) به زیر می‌افتد؛ (اما دلهای شما، نه از خوف خدا می‌تپد، و نه سرچشمه علم و دانش و عواطف انسانی است!) و خداوند از اعمال شما غافل نیست.» «أَوَلَا یعْلَمُونَ أَنَّ اللَّهَ یعْلَمُ مَا یسِرُّونَ وَمَا یعْلِنُونَ ؛ آیا اینها نمی‌دانند خداوند آنچه را پنهان می‌دارند یا آشکار می‌کنند می‌داند؟! » اما ندایی از درون می گوید نگران نباش آماده پرواز شو این بار برو و سفرت را شروع کن منتظر یک اتفاق تازه و خوب باش پس به پرواز در می آییم که نا گاه همه را جا گذاشته ایم اکنون مهربانی ، عطوفت و عد الت را به ارمغان آورده ایم .