حکمت72 نهج البلاغه

وَ قالَ(ع): کُلُّ مَعدُودٍ مُنقَضٍ وَ کُلُّ مُتَوَقّعٍ آتٍ؛ هر چه شمردنی است، پایان یافتنی است، و هر چه انتظار آن می رود،

آمدنی است. 

مَعدُود: شمرده شده، شمردنی(شیءمعدود یعنی چیز قابل شمارش)

مُنقَض: به سرآینده

مُتَوَقّع: انتظار رونده

آتٍ: رسنده(به در آینده)

این حکمت به ما تذکر می دهد که دنیا و آنچه در آن است، به زودی از عرصه هستی رخت خواهد بست، چنان که گویا اصلا وجود نداشته اند و در مقابل، تمامی آنچه مربوط به امور اخروی است مانند مرگ و بر انگیخته شدن، قطعا رخ خواهد داد. منبع: راه روشن، ترجمه و مفاهیم حکمت های 1تا 110 نهج البلاغه. محمدرضا زاده جویباری و همکاران، ص172.

محمدعلی، هنرمند بود. 

هنرش هم ذاتی بود. 

نه کلاسی رفته بود و نه آموزشی دیده بود. 

درایام انقلاب، روی دیوار کوچه ها و خیابان 

با خطی زیبا شعار می نوشت. 

وسایلش را که آوردند، زیر یکی از نقاشی هایش

با خطی زیبا نوشته بود:

تا کربلا راهی نیست.

14 ساله بود که راه را پیدا کرد و رفت. 

شهید محمد علی زرنوشته فراهانی

منبع: روزنامه کیهان، چاپ اول آذر1388، شماره19518. کتاب زندگی به سبک شهدا، مهدی نقدی، ص36 

تقدیم به یکی از دوستانم که دردهایش را با جانم لمس می کردم و سخنانش آرامشم می داد و صبوریش اصالت انسان را در جانم زنده می کرد و برای التیام زخمهای دلش، گاهی با هم گریه می کردیم : این مطلب دو خطی از طرف حمید است.

قایقم 

نشسته ای به گل به خون به بندر

قایقم 

رسیده ای به اوج دریا

قایقم 

تمامی وجود تو دریاست

قایقم 

تو دل زدی به دریا 

گشته ای رها زبند بندر

رفته ای بسوی موج یکسر

رسته ای زآسمان بندر

قایقم 

تو ساحلی به دریا

دامن تو آسمان دریا

قایق من ای گسسته هر بند

از حریم بی امید بندر

رفته ای تو روی پهنه آب 

تا افق به موج موج دریا

سینه تو روی آب لغزید

کوسه ای زآب سر برکشید 

قایقم سینه تو دادی به موج

تیغ تیز کوسه از ره رسید

قایق من ای چراغ ساحل 

ای رهائی غریق دریا

تیغ تیز کوسه خون افرید

سینه قایق من را درید

گشته قایقم رها به دریا

شد وجود او همیشه جاوید چو دریا

قایقی ندارم اکنون بهآب 

گشته قایقم تمام دریا. 30/2/1359 شب، عربو دست نوشته های شعری از شهید مجید محمد زاده. منبع: مهین مهرورزان، غلامرضا، شعبانپور، ص203

به قلم خودم

زمان دستخوش تغییر و تحول شده بودومغز ها چرا گاه افکار شیطانی. « وَإِذَا لَقُوا الَّذِينَ آمَنُوا قَالُوا آمَنَّا وَإِذَا خَلَوْا إِلَى شَياطِينِهِمْ قَالُوا إِنَّا مَعَكُمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِئُونَ؛ و هنگامي که افراد با ايمان را ملاقات مي‌کنند، و مي‌گويند: «ما ايمان آورده‌ايم!» (ولي) هنگامي که با شيطانهاي خود خلوت مي‌کنند، مي‌گويند: «ما با شمائيم! ما فقط (آنها را) مسخره مي‌کنيم!»[1] و هر روز رنگ و لعابی نو و تازه به خود می گرفتند.

باطل در لباس حق و حقیقت قد بر افراشته و پرده ای از غرور و جهالت بر قلب ها افکنده شده بود و انسان ها در نهان خانه سر گردانی به اسارت در آمده بودند نگاها مأیوسانه و منتظرانه شده بود هر کسی سر در گریبان فرو برده و در اندوه گذشته و ترس از آینده مهر سکوت برلب زده بودند. اضطراب ها و نگرانی ها سایه تیره و تار خود را بر آسمان شهر ها انداخته بود،  همه جا پر از فریب، نیرنگ. جان و روح افراد بود که به غارت می رفت و آماج تیر بلا ها می شد گرگ ها ی گرسنه در همه جا به کمین نشسته و شیاطین ها رخ بر آورده بودند اثری از آرامش و دوستی نبود اگر بوی از دوستی می آمد اولین چیزی که به تاراج می رفت قلب های شکسته از بی محبتی ها و زخم زمانه بود تا اینکه یک روز انسان ها از خواب غفلت بیدار شدند و به پا خواستند و گفتند باید با هم و در کنار هم باشیم و مثل دانه ها تسبیح کناره قرار بگیریم تا کسی ما را از هم جدا نکند پس با هم به کمین گاه گرگ ها حمله بردند و همه را از میان بردند کم کم پرده های سیاهی و غفلت کنار رفت فرشته نجات از پشت پرده رخ نمایان کرد و بوی مهربانی دوباره در فضا پیچید  آرامش بر آسمان شهر ها سایه افکند، پرنده ها سرود آزادی را سردادند آنگاه آ فتاب پیروزی طلو ع کرد. 

[1] . سوره بقره آیه 14 

یه روز فرمانده گردانمون به بهانه دادن پتو همه بچه ها را جمع کرد و با صدای بلند گفت: کی خسته است؟ گفتیم: دشمن. 

صدا زد: کی ناراضیه؟ بلند گفتیم: دشمن. 

دوباره با صدای بلند صدا زد: کی سردشه؟ ما هم با صدای بلند تر گفتیم: دشمن. 

بعدش فرماندهمون گفت: خوب دمتون گرم، حالا که سردتون نیست می خواستم بگم که پتو به گردان ما نرسیده!!!

یه همچین رزمندهایی داشتیم ما! . 

منبع : خبرگزاری فارس، کتاب زندگی به سبک شهدا، مهدی نقدی، ص110