حکمت72 نهج البلاغه

وَ قالَ(ع): کُلُّ مَعدُودٍ مُنقَضٍ وَ کُلُّ مُتَوَقّعٍ آتٍ؛ هر چه شمردنی است، پایان یافتنی است، و هر چه انتظار آن می رود،

آمدنی است. 

مَعدُود: شمرده شده، شمردنی(شیءمعدود یعنی چیز قابل شمارش)

مُنقَض: به سرآینده

مُتَوَقّع: انتظار رونده

آتٍ: رسنده(به در آینده)

این حکمت به ما تذکر می دهد که دنیا و آنچه در آن است، به زودی از عرصه هستی رخت خواهد بست، چنان که گویا اصلا وجود نداشته اند و در مقابل، تمامی آنچه مربوط به امور اخروی است مانند مرگ و بر انگیخته شدن، قطعا رخ خواهد داد. منبع: راه روشن، ترجمه و مفاهیم حکمت های 1تا 110 نهج البلاغه. محمدرضا زاده جویباری و همکاران، ص172.