و قال(ع) قُرِنَتِ الهَیبَهُ بِالخَیبَهِ وَ الحَیَاءُ بِالحِرمَانِ وَ الفُرصَهُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ فَانتَهِزُوا فُرَصَ الخَیرِ؛ ترس با نا امیدی و شرم با محرومیت همراه است؛ و فرصت مانند ابر می گذرد؛ پس فرصت های نیکو را از دست ندهید.
قُرِنَت: جمع شد، پیوسته شد.
الهَیبَهُ: ترسیدن
الخَیبَه: با محروم شدن
الحِرمان: محروم ماندن
تمُرُّ: می گذرد
السَّحَاب: ابر
فَانتَهِزُوا: پس غنیمت بدارید.
فُرَص: فرصت ها
این حکمت دو عامل مهم ناکامی و محرومیت انسان و نیز یک عامل بسیار مهم در موفقیت آدمی را معرفی کرده است، ترس از ورود به صحنه مسئولیت پذیری و کم رویی ناروا و نابجا دو عامل مهم ناکامی ها و مرومیت هاست و استفاده درست از فرصت ها و موقعیت ها که همچون ابر بهاری می گذرند، عنصر مهمی در رسیدن به موفقیت ها و کمال است. به عبارت دیگر، از ارتباط میان جملات می فهمیم که دو عامل اول، یعنی ترس و حیای بیجا، عامل از دست دادن فرصت های مهم حیاتی است.(منهاج البراعه، ج21، ص38-37) منبع: برگزیده راه روشن، ترجمه و مفاهیم حکمت های 1تا 110 نهج البلاغه . محمد رضا، جویبار زاده و همکاران، ص53.
