رسید ایام جانبازی مرا باید که جان بازم

دهم سر یا ببخشم تن همان به تاکیان بازم

شفق خیزم بکف گیرم سلاح از بهر مزدوران 

بدست دیگرم قرآن، نفسها بهر ان بازم

من پاسدارت ای امام تو گر جان بر کنم بینی 

طریق عاشقان است این اگر اینگونه جان بازم

منم ایرانی ای ایران خلف فرزندت ای مادر 

شهادت آرمان باشد نفس گر بی گمان بازم

نخواهم زندگی، هستی، اگر دشمن ترا کوبد 

طریق عزت این باشد که خود را این چنان بازم 

مرا مولا علی باشد، حسین سرور ای مادر

زبهر پاست این خونم چو مغز از استخوان باز م

وطن افزون همی ارزد زجانم تا به اقبالم 

خوش اندر جنگ بعثی ها بسی خود را گران بازم 

شب از هر کنج ایرانم غریو از خصم می خیزد 

سرم بر تن نباشد به کا او را ناگهان بازم 

منم پاسدارام از خاکم دفاع خواهم همی کردن 

زهر سانتی زهر مترش سزد خود برستان بازم 

مسلمان نیست آنکس کو وطن را چنین بخشد 

مسلمانم من ای (ثاقب) که خونم را بدان بازم

منبع: مهین مهرورزان، غلامرضا، شعبانپور    اشعار شهید غلامرضا اکبری، ص104

تو ای غمگین خراب آباد 

تو ای بیزار از دنیای پست ما 

تو ای فرسوده دل از حرف 

تو ای نابرده گنج از عشق

حلالت باد این مستی قبل از مرگ 

حلالت باد خون من که می نوشی بجام خویش 

نمی دانی که فردا من بسان آتش توفنده و مغرور 

نمی دانی بسان پتک آن مرد گران کاوه 

با قلبی زغم سرشار 

با عزمی گران چون سنگ

چون کوهی عظیم از آهن تفتیده سر سخت 

می آیم.

منبع:  مهین مهرورزان، غلامرضا شعبانپور، اشعار شهید مجید محمد زاده ص179

امشب چرا قصه من طول می کشد؟

شاید امید مرده ما زنده می شود 

شاید زمانه بخواهد کمک کند ما را 

شاید که دوست سر و سر یاوری دارد

ما دست بستگان زمان 

ما خادمان خسته ز جان

بر ریگزار هستی خود گام می نهیم

با هر امید از بودن خود شادیم و دگر باره نا امید

ای ابر پاره ریز 

بر دشت بی کران

باران رحمتی بیار

بر این پیر بیکران

منبع: مهین مهرورزان غلامرضا شعبانپور، ص143 . شعرهای شهید مجید محمد زاده

شب ندارد سر خواب                   

                       دیده در رجعت پاک تو ستاره بگریست

یاد تو مرحم هر زخم عمیق 

                              یاد و رویای تو با جان من است

لیک این قلب فرو رفته به مرداب گناه 

                              اندر این رویش گلهای گرانبار امید

با حضور شب تاریک و سیاه گهنش

                           با سپاه سیه معصیت اندر نگهش

 از تو گلزار گران گل چیند

                    شب ندارد سر خواب

  شوق دیدار تو با صاعقه ها 

باران ها 

با باد 

با ژاله گلهای شفق

          با نسیمی از کوه می آید

لیک رفتن و رسیدن را 

           پای پر آبله نتواند، آه  

6/1/1360 نی ریز . منبع مهین مهرورزان ، غلامرضا شعبانپور، ص210 شعرهای شهید مجید محمد زاده

تقدیم به یکی از دوستانم که دردهایش را با جانم لمس می کردم و سخنانش آرامشم می داد و صبوریش اصالت انسان را در جانم زنده می کرد و برای التیام زخمهای دلش، گاهی با هم گریه می کردیم : این مطلب دو خطی از طرف حمید است.

قایقم 

نشسته ای به گل به خون به بندر

قایقم 

رسیده ای به اوج دریا

قایقم 

تمامی وجود تو دریاست

قایقم 

تو دل زدی به دریا 

گشته ای رها زبند بندر

رفته ای بسوی موج یکسر

رسته ای زآسمان بندر

قایقم 

تو ساحلی به دریا

دامن تو آسمان دریا

قایق من ای گسسته هر بند

از حریم بی امید بندر

رفته ای تو روی پهنه آب 

تا افق به موج موج دریا

سینه تو روی آب لغزید

کوسه ای زآب سر برکشید 

قایقم سینه تو دادی به موج

تیغ تیز کوسه از ره رسید

قایق من ای چراغ ساحل 

ای رهائی غریق دریا

تیغ تیز کوسه خون افرید

سینه قایق من را درید

گشته قایقم رها به دریا

شد وجود او همیشه جاوید چو دریا

قایقی ندارم اکنون بهآب 

گشته قایقم تمام دریا. 30/2/1359 شب، عربو دست نوشته های شعری از شهید مجید محمد زاده. منبع: مهین مهرورزان، غلامرضا، شعبانپور، ص203