هسته ای تنها در گوشه ای از باغچه افتاده بود و در پوچی و بی هدفی مشغول سیر در درون خود و ناراحت از اینکه بی مقدار و بی مصرف است با خود می گفت: من چقدر موجود بی ارزشی هستم دوستان دیگرم به کمال رسیده اند اما من همین گونه مانده ام چرا تحولی در من ایجاد نمی شود تا کی باید در زیر پاها له شوم من هم باید به کمال خود برسم و کاری کنم هیچ کس با نتوانستن متولد نمی شود، این ما هستیم که نتوانستن را برای خود به وجود می آوریم من هم می توانم فقط باید کمی تلاش نمایم « لَا تُکَلَّفُ نَفْسٌ إِلَّا وُسْعَهَا؛ هیچ کس موظف به بیش از مقدار توانایی خود نیست! »(سوره بقره، آیه233)
هرکسی به مقدار وسع و توانایش باید وظیفه اش را انجام دهد و با خود گفت: بس است کمی بعد تکانی خورد به اعماق قلب زمین فرو رفت انگار گرمای وجود کسی او را امیدواری می داد تا این که تا چندین وقت به خواب عمیقی فرو رفت، خواب دید درختی بزرگ شده است پر از میوه و کودکان درکنارش مشغول بازی، پرندگان بر روی سرش آواز وحدت سر می دهند و مردم مشغول جمع آوری میوه و ثمره وجودش هستند پس خیلی خوشحال شده بود، خنده بلندی سرداد که از خواب پرید همان چیزی که دوست داشت و انتظارش را می کشید خوابش به واقعیت پیوسته بود از خوشحالی در پوست خود نمی گنجید از شدت خوشحالی چنان بالا پرید که تمام میوه هایش به زمین ریخت اکنون او نیز به کمالی که انتظارش را داشت رسیده بود این هسته کو چولو به ما آموخت که در مسیر کمال باید تلاش کرد. اکنون نوبت ماست ما نیز باید مانند آن هسته کوچولو تکانی به خود داده به اعماق قلبمان فرو رویم، به قدر وسعمان تلاش نماییم کمی آن طرف تر به جاده کمال می رسیم آنگاه به بالای قله امیدواری رسیده، سپس وارد جنگل آرزو ها می شویم. .