✍️زهَری میگوید: سالها آروزی ملاقات صاحب الامر را داشتم و در این راه رنج زیادی کشیدم و پول زیادی خرج کردم. ولی موفق نشدم. تا اینکه محضر محمد بن عثمان نائب دوم امام زمان رسیدم. از ایشان پرسیدم آیا میتوانم امام را ملاقات کنم؟ گفت: به مقصودت نخواهی رسید. از فرط اندوه به پایش افتادم. وقتی حالم را دید گفت “صبح اول وقت بیا”

من هم صبح رفتم و در همان حال جوانی را دیدم که چهره ای به زیبایی او ندیده و عطری خوشبوتر از رایحه وجودش به مشامم نرسیده بود… محمد بن عثمان به من فهماند او امام مهدی است. از امام سوالاتی نمودم و پاسخ فرمودند و بسیاری را نپرسیده، جواب دادند. امام خواستند وارد اتاقی شوند و محمد بن عثمان گفت اگر چیز دیگری میخواهی بپرس که دیگر ایشان را نمیبینی. امام به سوالم توجهی نکردند و آخرین مطلبی که فرمودند این بود:

?ملعون است ملعون است کسیکه نماز مغرب را آنقدر به تاخیر اندازد که ستارگان در آسمان آشکار شوند و ملعون است ملعون است کسیکه نماز صبح را آنقدر به تاخیر اندازد که ستارگان در آسمان ناپدید شوند.

?الغیبة طوسی ص۲۷۱؛ بحارالانوار ج۵۲

وَ قالَ (ع) : المالُ مَادَّهُ الشَّهَوَاتِ؛ دارایی، مایه و پایه شهوت ها(و خواهش نفسانی) است. 

مادَّه: مایه، ماده، اصل(ریشه) 

اَلشَّهَواتِ: خواهش های نفسانی 

در این سخن شریف مال و ثروت به عنوان اصل و ریشه ی شهوت رانی ها معرفی شده است، زیرا تحقق بسیاری از تمایلات نفسانی هنگامی امکان پذیر است که ما از نعمت های مادی و مالی برخوردار باشیم و ان کس که هنوز نتوانسته نیازهای اولیه خود را برطرف کند، به فرو رفتن در شهوات گوناگون نمی اندیشد. 

حکمت55. نهج البلاغه برگزیده راه روشن، ترجمه و مفاهیم حکمت های 1تا 110 نهج البلاغه محمد رضا زاده جویباری و همکاران، ص137.

خدایا!

هر چه دوست داشتم، از من گرفتی به هر چه دل بستم، دلم را شکستی به هر چه عشق ورزیدم، آن را زایل کردی 

هر کجا قلبم آرامش یافت، تو مضطرب و مشوش نمودی 

هر وقت که دلم به جایی استقرار یافت، تو آواره ام کردی 

هر زمان به چیزی امیدوار شدم، تو امیدم را کور نمودی……

تا به چیزی دل نبندم و کسی را به جای تو نپرستم و در جایی استقرار نیابم و به جای تو به کسی دیگر، جایی دیگر و نقطه ای دیگر آرامش نیابم. 

و فقط تو را بخواهم، تو را بخوانم، تو را بجویم و تو را بپرستم . 

منبع: سایت افسران، زندگی به سبک شهدا، مهدی نقدی، ص28

در مسجد فاطمیه علیها‌السلام دیدم آقا به طرف من می‌آید؛
چهره‌اش برافروخته بود، اما آرام می‌آمد؛ به من که رسید، پرسید: «پول دارید؟»
سنگینی نگاه‌شان را حس می‌کردم؛ گیج و مبهوت بودم.
بی‌آن‌که علت سؤالش را بدانم، گفتم: «بله دارم!»
سرزنش‌آمیز گفت: «پس نخ و سوزن بخرید تا من و شما دهان‌مان را بدوزیم.»
زبانم بند آمد!
دست‌وپایم را گم کردم و با خنده‌ای تلخ، پرسیدم: «اصلاً نباید حرف بزنم؟ این همه دیدنی را نادیده بگیرم؟»
گفت: «اسرار را نباید بازگو کنید! بازگویی برای خودت عُجب و خودبینی می‌آورد و برای دیگران ناباوری، حسادت و احیاناً دشمنی.» (بر اساس خاطرۀ یکی از شاگردان آقا)

? این بهشت، آن بهشت، ص٢۵